در حالی‌که تنش‌ها میان جمهوری اسلامی و کشورهای غربی پس از حملات هوایی اسرائیل به تهران به اوج رسیده، خانواده یک زوج بریتانیایی که از دی‌ماه سال گذشته در ایران به اتهام جاسوسی زندانی شده‌اند، از یک ماه بی‌خبری مطلق درباره محل نگهداری و حتی زنده بودن آن‌ها خبر دادند.
به‌نوشته گاردین، لیندسی و کریگ فورمن، هر دو ۵۲ ساله، در تاریخ سوم ژانویه حین سفر زمینی از ارمنستان به پاکستان و در مسیر مهاجرت به استرالیا، در شهر کرمان در جنوب ایران بازداشت شدند.
مقام‌های جمهوری اسلامی مدعی‌اند این زوج «با پوشش گردشگر وارد کشور شده و در چند استان اقدام به جمع‌آوری اطلاعات کرده‌اند».
با این حال، جو بنت، فرزند ۳۱ ساله لیندسی، گفته است خانواده‌اش برای بیش از یک ماه نمی‌دانستند که والدینش کجا نگهداری می‌شوند و در دو هفته اخیر نیز بیم آن را داشتند که آن‌ها در حمله اسرائیل به زندان اوین در ۲۳ ژوئن، که بیش از ۷۰ کشته بر جای گذاشت، جان باخته باشند.
مقام‌های بریتانیایی در نهایت روز سه‌شنبه به خانواده فورمن اطلاع دادند که والدینشان همچنان در کرمان نگهداری می‌شوند و به تهران منتقل نشده‌اند.
بنت در گفت‌وگو با گاردین تاکید کرد: «سکوت و بی‌خبری، تحمل‌ناپذیر است. هر روز، ترسی عمیق‌تر؛ شب‌ها با سؤالاتی بدون پاسخ به خواب می‌رویم. نمی‌دانیم حالشان چطور است، وضعیت روانی‌شان چگونه است، و آیا مراقبت کافی از آن‌ها می‌شود یا نه.»
او افزود که باور خانواده این است که دیده شدن و مطرح بودن نام آن‌ها در رسانه‌ها، بهترین راه حفاظت از جانشان است. به‌گفته او، «سکوت، آن‌ها را آسیب‌پذیرتر می‌کند، اما آگاهی عمومی نجات‌بخش است.»
به‌نوشته گاردین، دیپلمات‌های بریتانیایی تاکنون سه‌بار از این زوج در زندان بازدید کرده‌اند. در نخستین بازدید، کریگ به‌شدت وزن کم کرده بود، اما روحیه لیندسی نسبتا خوب گزارش شد. بازدید دوم فقط ۹ دقیقه طول کشید و بسیار آشفته بود. در بازدید سوم، آن‌ها اجازه داشتند با هم باشند و به فروشگاه زندان دسترسی داشته باشند. با این‌حال، سلول آن‌ها فقط سه متر در سه متر بود و روزانه تنها ۱۵ دقیقه به حیاط دسترسی داشتند.
بنت گفت که والدینش از حق داشتن وکیل برخوردار شده‌اند، اما وکیل آن‌ها انگلیسی نمیداند و همین ارتباط را دشوار کرده است. او همچنین از طریق وزارت خارجه بریتانیا برای مادرش پیامی فرستاده که در آن نوشته بود هر شب به ماه نگاه می‌کند تا در فاصلهای دور، تجربهای مشترک آن‌ها را به هم پیوند دهد.
نازنین زاغری رتکلیف، شهروند ایرانی-بریتانیایی که پیشتر شش سال در ایران زندانی بود، در گفتگو با خانواده فورمن تجربهاش از شرایط سخت زندان در ایران را بازگو کرده و گفته بود: «سلول، دیوارهای بلند و کف سرد داشت. تختی در کار نبود، فقط یک پتوی نازک. روزها اجازه دوش گرفتن نداشتم و نور مداوم سلول، کورکننده بود.»
جو بنت در دفاع از والدینش تاکید کرد: «آن‌ها هیچ وابستگی سیاسی ندارند، جاسوس یا مجرم نیستند. فقط دو انسان معمولیاند که عاشق سفر و ارتباط با دیگران هستند.»
او افزود: «میدانیم که گروگانگیری برای اعمال فشار بر دولت بریتانیا، موضوعی تکراری از سوی جمهوری اسلامی است. ما نمی‌دانیم که مقامات حکومت ایران دقیقا چه میخواهند، اما میدانیم که راه حل نهایی، توافقی است که وزارت خارجه بریتانیا باید آن را به سرانجام برساند.»
جو بنت همچنین گفت که والدینش از نظر ذهنی قوی هستند. «مادرم به روانشناسی مثبت علاقه دارد و کریگ بسیار عملگراست. آن‌ها با هماند، و همین شاید قوت قلبی برایشان باشد. اما هنوز ترس و اضطراب در کمین است، و به همین دلیل است که باید نام آن‌ها را زنده نگه داریم؛ تا بدانند فراموش نشده‌اند.»
